Krzywda - film o niemieckich zbrodniach w latach 1939-45. Poznaj historię germanizacji polskich dzieci i nie tylko
Dziennikarz i producent filmowy Piotr Barełkowski na początku października opublikował film pt. Krzywda. Produkcja opowiada o czasach II wojny światowej oraz niemieckiej i rosyjskiej okupacji Polski. Warto przypomnieć o grabieżach, niewolniczej pracy, porwaniach i eksterminacji dzieci, niszczeniu miast, ludobójstwie na Polakach.
- Po wielu miesiącach ciężkiej pracy powstał świetny materiał filmowy pt. Krzywda reżyserii Piotra Barełkowskiego.
- Produkcja powstała, aby uświadomić i przypomnieć Polakom i nie tylko o niemieckich zbrodniach wojennych.
- W filmie można odnaleźć wiele cennych informacji historycznych, między innymi na temat porwań polskich dzieci.
- Zobacz także: Rasistowskie wyzwiska na konferencji Fame MMA. Czarnoskóra Ukrainka obraziła swoją przeciwniczkę: "Ciebie, biało pi... też bać się nie będę" [WIDEO]
Dziennikarz i producent filmowy Piotr Barełkowski na początku października opublikował film pt. Krzywda. Produkcja opowiada o czasach II wojny światowej oraz niemieckiej i rosyjskiej okupacji Polski. Warto przypomnieć o grabieżach, niewolniczej pracy, porwaniach i eksterminacji dzieci, niszczeniu miast, ludobójstwie na Polakach.
TU OBEJRZYJ FILM "KRZYWDA"
Krzywda - czy możliwe są reparacje wojenne od Niemiec?
Od zakończenia II wojny światowej minęło przeszło 70 lat, mimo to czas ten okazał się zbyt krótki na to, by rozwiązać problem odzyskania utraconych przez Polskę dóbr kultury. Rzeczpospolita Polska, która pierwsza padła ofiarą niemieckiej agresji i która poniosła proporcjonalnie największe straty osobowe i majątkowe ze wszystkich państw zaatakowanych przez III Rzeszę i jej sojuszników, ma pełne i niepodważalne prawo do domagania się i uzyskania odpowiedniej rekompensaty.
Polska powinna ją otrzymać w imię elementarnego poczucia sprawiedliwości, w imię prawdy historycznej oraz w imię rzeczywistego pojednania polsko-niemieckiego. Wbrew temu, co głosi strona niemiecka, Polska nie zrzekła się odszkodowania od Niemiec. Jednostronne oświadczenie Rady Ministrów z 23 sierpnia 1953 r. z samej swojej istoty nie miało znaczenia prawnego, bo nie zostało ogłoszone w żadnym polskim organie promulgacyjnym, ani we właściwych rejestrach Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Krzywda - to pełny obraz zbrodni niemieckich
Film Krzywda to film dokumentujący szeroko skalę zbrodni niemieckich dokonywanych w Polsce pomiędzy 1939, a 1945 rokiem. Grabieże, niewolnicza praca, porywanie i eksterminacja dzieci, niszczenie miast, ludobójstwo na Polakach to tematy produkcji, która przedstawia fakty oraz osoby związane z tymi zbrodniami.
Prowadzący Jerzy Piasny jest swoistym reporterem, relacjonującym tragiczne wydarzenia. Komentatorami i ekspertami w filmie są wybitni naukowcy z Francji, Irlandii, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Polski tacy jak Roger Moorhouse, Anthony Tucker-Jones i wielu innych. Autorzy zaprosili też do udziału w dokumencie świadków historii.
Czytaj więcej: Wspomnienia żołnierza AK do zadań specjalnych
Krzywda - tragiczna historia polskich dzieci porwanych przez Niemców
Niemiecki nazistowski plan uprowadzania i germanizowania dzieci, uznanych przez pseudonaukowe założenia niemieckiej eugeniki za wartościowe rasowo, realizowany praktycznie w sposób zinstytucjonalizowany na okupowanych w czasie II wojny światowej przez III Rzeszę terytoriach Polski, ZSRR, Czech oraz innych krajów.
Rabunek dzieci był częścią szerszego założenia przesiedleńczo-germanizacyjnego, Generalnego Planu Wschodniego.
Zbrodnie Niemiec przeciwko Polsce były liczne, jednakże jedno z największych było porwanie 200 tys. dzieci, które zostały deportowane do Niemiec i adoptowane przez niemieckie rodziny. Celem tego działania było przekształcenie ich w nazistów, aby prawdopodobnie w późniejszym czasie wcielić je do Wehrmachtu. Zostałyby przyjęte do hitlerjugend i poddane indokrtynacji. To był celowy element polityki nazistowskich Niemiec - powiedział Anthony Tucker-Jones.
Dzieci uprowadzane były przemocą, często z użyciem podstępu i w wyniku zamordowania rodziców, kierowano je do specjalnych ośrodków i wydziałów odpowiednich instytucji lub do eufemistycznie nazwanych przez nazistowską propagandę tzw. wiosek dziecięcych.
Jednym z takich miejsc był Gaukinderheim w Kaliszu. Ośrodek zniemczania dzieci zorganizowano na terenie klasztoru, po uprzednim usunięciu z niego sióstr zakonnych. Przy kaliskim zakładzie działało tajne biuro meldunkowe, nadzorowane przez Lebensborn. Rejestrowano w nim dzieci przeznaczone do zniemczenia i wywiezienia. Tajne biuro meldunkowe, w którym zmieniano dzieciom tożsamość, w zasadzie uniemożliwiało odnalezienie uprowadzonego dziecka.
