• Zobacz także: Rabini z USA ws. reparacji: Z moralnego punktu widzenia, polskie żądania wymagają rozwiązania

Wołoszański ukończył prawo w 1971 roku i 1973 podyplomowe dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1971 rozpoczął pracę w TVP.

Wołoszański - członek PZPR od 1976, kiedy to komuna katowała robotników

W 1976 roku, kiedy komunistyczna Milicja Obywatelska katowała robotników w Ursusie, Radomiu i Płocki, za to, że ośmielili się krytykować władze za powszechną nędzę i wyzysk robotników, Bogusław Wołoszański zapisał się od Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W roku, w którym Wołoszański zapisał się do PZPR katującej robotników, to katowanych robotników bronił i wspierał Macierewicz, zakładając Komitet Obrony Robotników.

Kiedy w stanie wojennym z radia i telewizji komuniści Jaruzelskiego wyrzucili 513 dziennikarzy, to Bogusław Wołoszański w 1983 roku dostał od komuny posadę zastępcy dyrektora Dyrekcji Programów Oświatowych i zaczął prowadzić „Sensacje XX wieku”. Kiedy komuna zapewniała karierę Wołoszańskiemu, Macierewicz walczył z komuną i był przez komunistów prześladowany.

Wołoszański - TW SB

W 1985 Wołoszański został konfidentem komunistycznej bezpieki, tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa (wywiadem zagranicznym — Departamentem I MSW) o pseudonimach „Ben” i „Rewo”, za co został nagrodzony przez reżim komunistyczny możliwością wyjazdu jako korespondent radia i telewizji do Londynu — gdzie pracował przez 3 lata, donosząc na Polonię (na szczęście niezbyt skutecznie, bo polscy patrioci go unikali). Po powrocie do komunistycznej PRL dalej awansował i został w 1988 roku zastępcą dyrektora I Programu TVP oraz szefem Redakcji Międzynarodowej, oraz prowadzącym kilka programów o tematyce międzynarodowej. Swoją karierę w TVP kontynuował w III RP.

W 2002 roku, kiedy rządzący III RP prześladowali przeciwników integracji z Unią Europejską, Wołoszański prowadził propagandowe pro unijne spoty „Unia bez tajemnic”. Z TVP odszedł w 2005 roku, choć dalej z TVP współpracował, pisząc scenariusz do serialu „Tajemnica twierdzy szyfrów”. Potem współpracował z TV Polsat, od 2015 TVP i TV National Geographic.

W czasie kampanii przed referendum w sprawie akcesji do UE, kiedy Wołoszański szerzył w TVP propagandę pro UE, to Macierewicz wydawał tygodnik „Głos”, w którym publikowano artykułu o szkodliwości dla Polski integracji z Unią Europejską (autorem satyrycznym rysunków anty unijnych publikowanych pro publico bono na łamach Głosu był niżej podpisany Jan Bodakowski).

Macierewicz - znawca Ameryki Południowej

Antoni Macierewicz już jako licealista w 1965 roku był prześladowany przez komunę – za odmowę potępienia listu polskich biskupów do niemieckich został wyrzucony ze szkoły. Od 1966 działał w harcerstwie. Po rozpoczęciu studiów w 1966 roku należał do ZSP, współzakładał opozycyjną Ligę Niepodległościową, w 1968 zbierał podpisy w obronie Dziadów Mickiewicza w reżyserii Dejmka, uczestniczył w protestach studenckich w marcu 1968, za co został wyrzucony ze studiów i aresztowany na ponad cztery miesiące.

W 1970 roku Macierewicz zorganizował akcję oddawania krwi dla robotników zranionych przez komunistów pacyfikujących protesty robotnicze w grudniu 1970 roku. W 1971 ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1973 roku miał pomagać komunistom z Chile uzyskać azyl w Polsce (i to jest najbardziej kompromitująca karta w życiorysie Macierewicza). Od 1973 do 1975 w listach otwartych wraz z innymi opozycjonistami sprzeciwiał się zmianom w Konstytucji PRL (był przeciwny wpisaniu do Konstytucji sojuszu z ZSRR i przewodniej roli PZPR).

Pisał doktorat w Pracowni Dziejów Ameryki Łacińskiej i Afryki Instytutu Historii PAN w Warszawie, od 1975 do 1976 wykładał historię Ameryki Łacińskiej w Katedrze Iberystyki na Uniwersytecie Warszawskim, pisał artykuły do „Etnografii Polskiej” i nauczył się języka Indian z południowej Ameryki (keczua). Komuniści uniemożliwili mu obronę doktoratu z powodu jego aktywności w Komitecie Obrony Robotników (kiedy Macierewicz tworzył KOR, broniąc i wspierający robotników katowanych z polecenia PZPR, za co zapłacił odebraniem możliwości kariery naukowej, to Wołoszański się do PZPR zapisywał).

Macierewicz dekady walczył z komuną

Macierewicz za działalność opozycyjną aresztowano w 1977 i 1979 roku, od 1977 wydawał nielegalne czasopismo „Głos”, w 1978 kontaktował się w ramach KOR z opozycjonistami czechosłowackimi, w 1979 głodował z opozycjonistami w Kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Był nieustannie od lat siedemdziesiątych inwigilowany, śledzony i zwalczany, przez SB (której to konfidentem został Wołoszański), 6 razy był ukarany za działalność polityczną przez kolegia ds. wykroczeń, od 1976 do 1980 co najmniej 23 został zatrzymany na 48 godzin, przeszukiwano jego mieszkanie. Od 1980 roku działał w NSZZ Solidarność. W 1981 zakładał opozycyjne Kluby Służby Niepodległości.

Po wprowadzeniu stanu wojennego strajkował w Stoczni Gdańskiej i został internowany – po roku udało mu się zbiec z internowania (uwięziona była też jego żona). Ukrywał się do 1984 roku i wydawał nielegalną prasę. Działał też w Duszpasterstwie Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Warszawie, Grupie Roboczej Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Kiedy Antoni Macierewicz walczył z komuną, komunistyczny reżim nagradzał Wołoszańskiego (działacza partii komunistycznej, konfidenta komunistycznej bezpieki, pracownika aparaty komunistycznej propagandy) awansami i wyjazdem zagranicznym.

W 1989 Macierewicz jako wiceprezes współtworzył Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, w 1990 poparł kandydaturę Lecha Wałęsy na prezydenta, w 1991 został posłem ZChN, a potem ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego. W 1992 odszedł z ZChN, stworzył Akcje Polską, wszedł do Ruchu dla Rzeczpospolitej Olszewskiego, a potem do Ruchu Odbudowy Polski (w 1997 był posłem tej partii). Powołał do życia Ruch Katolicko Narodowy. W 2001 roku został posłem z listy Ligi Polskich Rodzin, po konflikcie z Romanem Giertychem odszedł z LPR. W 2005 roku jego lista Ruch Patriotyczny przegrała wybory.

Głos Macierewicza chciał, by Polska NIE była wcielana do UE

W 2006 roku został wiceministrem obrony w rządzie PiS i likwidatorem Wojskowych Służb Informacyjnych (ministrem obrony narodowej PiS był Radosław Sikorski). W 2007 roku Macierewicz został posłem z listy PiS. Występował w Radiu Maryja i Telewizji Trwam, pisywał do „Naszego Dziennika”, „Gazety Polskiej” i „Niezależnej Gazety Polskiej”. Od 2010 zajmował się w parlamencie sprawą zamachu smoleńskiego. W 2011 i 2015 ponownie został posłem PiS. W 2012 został członkiem PiS, w 2015 został ministrem obrony narodowej w rządzie PiS, w 2019 ponownie posłem PiS.