• Zobacz także: Płynęli do wraku Titanica. Spotkał ich taki sam los. Straż Wybrzeża USA podała tragiczne informacje. "Przekazujemy nasze najgłębsze kondolencje"

Andrzej Sapkowski

21 czerwca 1948, 75 lat temu urodził twórca Wiedźmina — najwybitniejszy polski pisarz fantasy Andrzej Sapkowski. W rodzinnym mieście ukończył handel zagraniczny na Uniwersytecie Łódzkim. Przez wiele lat pracował w wyuczonym zawodzie.

Jego kariera literacka rozpoczęła się publikacją pierwszego opowiadania o „Wiedźminie” w grudniowym numerze „Fantastyki” w 1986 roku. Książki Sapkowskiego, jak można się dowiedzieć z Wikipedii „zostały przetłumaczone na blisko dwadzieścia języków: angielski, niemiecki, rosyjski, hiszpański, francuski, białoruski, litewski, czeski, słowacki, ukraiński, portugalski, bułgarski, serbski, fiński, włoski, szwedzki, holenderski, estoński, chiński, węgierski”.

Na podstawie powieści i opowiadań o Wiedźminie powstała seria komiksów, film i serial, gry karciane i komputerowe (które rozsławiły Wiedźmina na cały świat). Wydawcą powieści Sapkowskiego było wydawnictwo Super Nowa.

Wiedźmin

Akcja powieści i opowiadań Sapkowskiego o Wiedźminie rozgrywa się w świecie fantasy. Tytułowym wiedźminem jest Geralt pochodzący z Rivy. Jeden z wiedźminów. Wiedźmini zajmują się zabijanie potworów. Ich profesja jest stosunkowo młodym zawodem. Geralt nie miał okazji poznać swoich rodziców, w dzieciństwie znalazł się w szkole wiedźminów, gdzie poddano go morderczej edukacji i działaniu mutagenów.

Ostatnie życzenie

Z pierwszych rozdziałów tomu pierwszego cyklu o Wiedźminie „Ostatnie życzenie” czytelnik dowiaduje się, że w ostatnich czasach namnożyło się potworów, które nie były kiedyś tak powszechne. Może to mieć związek z nadchodzącym końcem świata wynikającym ze zmniejszającej się aktywności słońca. W kolejnych rozdziałach jednak wiedźmin nieustannie narzeka na brak pracy (co by świadczyło, że potworów nie jest tak dużo, a zapowiedzi końca świata były jak zwykle przesadzone) i ubolewa nad tym, że ludzie okrutnie niszczą fantastyczną faunę.

Sapkowski w swej powieści kreśli bohaterów jako osoby mające bujne życie emocjonalne i stojące przed wyzwaniami moralnymi – jednym z takich bohaterów jest władca, który jest świadomy potrzeby likwidacji swojej córki przemienionej w potwora. Kolejny bohater zaklęty w potwora jest nieszczęśliwie zakochany w siejącej postrach wampirzycy. Jedna ze skrzywdzonych bohaterek powieści ginie nie potrafiąc wyzwolić się z pragnienia zemsty. Wiedźmin służący ludziom jest przez nich niedoceniany i pogardzany.

Ulubionymi wątkami Sapkowskiego jest: ukazywanie meandrów polityki, prozy życia w świecie fantasy, łamanie schematów i stereotypów znanych z tradycyjnych bajek, wykorzystywanie rubasznego humoru.

Wiedźmin w czasie swoich przygód musi sprostać takim wyzwaniom jak: likwidacja uroku, który przemienił księżniczkę w krwiożerczą strzygę, pomoc księciu zaklętemu w potwora, rozwiązanie problem młodej księżniczki, której ręki domaga się potwór, przepędzenie psotnego diabła, zmierzenie się z elfami, i krwiożerczym demonem.

Przyjacielem wiedźmina jest trubadur Jaskier. Pogromcę potworów wspiera przeorysza klasztoru jednego z najstarszych kultów, pomimo że Geralt deklaruje swoją niewiarę. Wiedźmin jest zaangażowany w związek z czarodziejką Yennefer. Kolejne opowiadania ukazują, jak wiedźmin poznał swoich przyjaciół.

„Wiedźmin. Ostatnie życzenie. Tom I” składa się z kilku opowiadań połączonych postacią głównego bohatera. W jednym z nich czytelnicy poznają losy dziecka, które według prawa niespodzianki w kolejnych powieściach o wiedźminie stanie się towarzyszką Geralta.

Miecz przeznaczenia

W drugim tomie „Miecz przeznaczenia” Wiedźmin zabija bazyliszka, zaprzyjaźnia się ze smokiem, i spotyka wściekłą na niego Yennefer, którą porzucił, musi konkurować z czarodziejem o względy czarownicy, walczy z istotą przyjmująca kształty innych istot (co daje okazje Sapkowskiemu do opisu kulis gospodarki w świecie pogromcy potworów), mediuje między syreną a zakochanym w niej księciem, zakochuje się w trubadurce, walczy z morskimi potworami, odwiedza siejące postrach driady, znów na swej drodze spotyka dziecko niespodziankę Ciri, ratuje kupca przed potworami, i poznaje po latach swoją matkę czarownicę.

Krew Elfów

Główną bohaterką tego tomu sagi o wiedźminie „Krew Elfów” jest Ciri (Cirilla) księżniczką zniszczonej i okupowanej Cintry, cudem uratowana z pacyfikacji królestwa dokonanej przez agresorów z Nilfgaardu. Jej matką była królewna Pavetty, a ojcem Jeż z Erlenwaldu – których losy związane były z wiedźminem. Babką królowa Calanthe. Wśród swoich potomków Ciri miała elfy. Ciri jest źródłem, ma zdolność czerpania i przetwarzania energii magicznej, ale nie jest tego świadoma i nie potrafi kontrolować swoich zdolności.

Drugoplanowym bohaterem opowieści o wiedźminie jest bard Jaskier. Powszechnie darzony uwielbieniem poeta. Szpieg jednego z władców. Jaskier ukończył uniwersytet w Oxenfurcie i przez pewien czas był na tej uczelni wykładowcą.

Wielką miłością wiedźmina jest czarodziejka Yennefer. W wiedźminie zakochana jest bez wzajemności czarodziejka Triss Merigold, która ma za złe wiedźminowi, że ten nie angażuje się w politykę, nie przeciwdziała wojnie i agresji Nilfgaardu.

Świat wiedźmina zamieszkują ludzie, czarodzieje, druidzi, chłopi, i nie ludzie — krasnoludy, elfy, gnomy, niziołki. Problemami tej wielorasowej społeczności są zbrodnie, demoralizacja, chciwość, kłótnie, zatrucie środowiska. Ze złem niszczącym dusze starają się walczyć druidzi, uczący o moralności, przestrzegający, że gnuśność i niemoralność zżerająca ludzi i nie ludzi, czyni ich wszystkich słabymi w obliczu agresji Nilfgaardu.

Przed wiekami ziemie dzisiejszych królestw należały do elfów. Przybyli za morza przed 500 laty ludzie zniszczyli cywilizacje elfów. Elfy to też ludność napływowa tak jak ludzie, przybyli tylko 1000 lat wcześniej i zniszczyli cywilizacje krasnoludów. Zagrożenie dla królestw ze strony Nilfgaardu i zapewne knowania Nilfgaardu skłania elfy to rozpoczęcia wojny partyzanckiej na terenach zajętych przez ludzi, pomimo że ostatnia wojna ludzi z elfami zagroziła przetrwaniu elfiej rasy (co jest przyczyną niechęci wiedźmina do walki ludzi z elfami).

Rasizm jest jednym z problemem królestw, pomimo że z mieszanych związków zakazano dopiero ćwierć wieku temu. Część ludzi domaga się represji wobec wszystkich nie ludzi, w tym i tych lojalnych, którzy w opinii rasistów tylko udają lojalność wobec ludzi, i wyczekują okazji do ataku na ludzi.

Dla podzielonych królestw zagrożeniem jest Nilfgaard. Poprzedni atak Nilfgaardu dzięki jedności królestw zakończył się klęską agresora. Siłą Nilfgaardu jest to, że obiecuje on równouprawnienie nie ludzi, pomimo że Nilfgaardczycy są ludźmi. Obietnice Nilfgaardu sprawiają, że ludzie rasiści zamieszkujący królestwa oskarżają nie ludzi, że są piąta kolumną Nilfgaardu, a Nilfgaardczyków, wbrew faktom, o to, że są potomkami elfów. Siłą Nilfgaardu jest też to, że oferuje on prostym ludziom większą wolność niż dotychczasowi władcy. Agresja Nilfgaardu nie ma znaczenia, tylko militarnego, Nilfgaard zalewa królestwa swoją produkcją i walutą, wznieca niepokoje społeczne i religijne w królestwach. Po ostatniej klęsce armia Nilfgaardu przeszła czystkę, dzięki niej awansowali młodzi żołnierze, którzy zmodernizowali armię.

Mieszkańcy wszystkich królestw mówią we wspólnym języku. Odmienna od niego jest stara mowa elfów. W świecie wiedźmina panują normalne pory roku. Coraz rzadsze są potwory, których zabijanie jest źródłem zarobku dla wiedźmina – zabijanie potworów jest ekologiczne, bo są one obce dla ekosystemu.

Na kartach powieści Ciri przechodzi pod okiem Geralta szkolenie w zrujnowanej siedzibie wiedźminów. W trakcie szkolenia jej potencjał magiczny odkrywa Triss Merigold. Kolejnym miejscem edukacji Ciri jest szkoła klasztorna prowadzona przez matkę przełożoną darzącą wiedźmina matczynym uczuciem. W szkole zakonnej Yennefer szkoli Ciri w magii. Na Ciri polują agenci władców i rady czarodziejów, bo chcą odebrać Nilfgaardowi Cintre, i boją się, że Ciri, a właściwie jej męski potomek, mógłby sobie rościć prawa do korony. Interes polityczny zmusza więc władców królestwa do rozpoczęcia polowania na Ciri, w celu jej zabicia. Wiedźmina poleca zaś zabić władca Nilfgaardu. Geralta ma zabić rycerz z Nilfgaardu ukarany za to, że nie zamordował Ciri i pozwolił jej uciec.

Czas pogardy

„Wiedźmin. Czas pogardy. Tom IV” jest doskonałym studium demoralizacji władców i polityki, tego, że władcy dla osiągnięcia swoich merkantylnych celów gotowi są do wszelkiej podłości, wylania morza krwi poddanych, i prowadzenia kłamliwych akcji propagandowych.

W świecie wiedźmina trwały krwawe walki ze zrewoltowanymi elfami. Władcy przestali ufać czarodziejom – zaś od dawna, czarodzieje nie liczyli się w zagrażającym królestwom Nilfgaardzie.

Czarodzieje przybyli na ziemie wiedźmina na statku wygnańców. Razem z nimi przybyli osadnicy. Pierwsi przybyli czarodzieje wyszukiwali wśród dzieci osadników „źródeł” - osób obdarzonych zdolnościami magicznymi. Dzieci odbierane były rodzicom i szkolone przez elfich magów. Z czasem pojawiła się rada czarodziejów i jej najwyższa władza kapituła.

W czasie agresji Nilfgaard na zajętych terenach rabował płody rolne, zwierzęta, wyposażenie zakładów i wartościowe przedmioty. Czego nie udało się Nilfgaardczykom wywieść, było przez najeźdźców palone. Nilfgaardowi w jego agresji pomogło to, że królestwa wbrew przymierzom nie pomagały sobie. W wyniku walk jedno królestwo zostało przez Nilfgaard zajęte, jedno utraciło swe ziemie na rzecz elfów, a inne stało się wasalem agresorów.
Ciri i Geralta ścigał Rience, niedoszły czarodziej, agent, były wiezień Cintry, sadysta, szpieg Nilfgaardu, pracujący na zlecenie jednego z czarodziejów. Władcy królestw chcieli zabić Ciri, by jej męski potomek nie był konkurencja do tronu.

Kiedy Ciri i czarodziejka Yennefer przybyły na zjazd czarodziejów, Ciri została przez Yennefer umieszczona w szkole czarownic. Królewna jednak uciekła i spotykała poszukującego ją wiedźmina i barda Jaskra. Spotkanie to staje się okazją do szczerej rozmowy w Geralta i Yennefer, dzięki której para kochanków wybacza sobie wzajemne urazy i pozwoliła rozkwitać swojej wzajemnej miłości.

Czarodziejka wraz z wiedźminem pojawia się na inauguracji rady czarodziejów. Yennefer była członkiem najwyższych władz rady — kapituły. Podczas rady część czarodziejów została aresztowana, pod zarzutem współpracy z Nilfgaardem. Krwawy chaos na zjeździe pogłębiał atak elfów. Uciekająca z zamku Ciri nie zabiła ścigającego ja nilfgardzkiego rycerza, który uratował ją w czasie zagłady rodzinnego królestwa. W czasie walk na zamku wiedźmin został ciężko ranny.

Ranny Geralt trafia pod opiekę driad, gdzie odnalazł go bard Jaskier. Władca Nilfgaardu przedstawił fałszywą Ciri, nie mogąc odleźć prawdziwej. Sama zaś Ciri uciekając z zamku czarodziejów ogarniętego walkami, przez zakazany portal, trafia na pustynie, gdzie otarła się o śmierć, spotykała jednorożca i czerpała zakazaną moc z ognia. Po cudownym uratowaniu została pojmana przez siepaczy Nilfgardu, którym uciekła wraz z bandą kryminalistów, do której się przyłączyła.

Z „Czasu pogardy” czytelnicy dowiedzą się, że matką Geralta była czarodziejka, a ojcem awanturnik. Uważni czytelnicy odkryją też dwie informacje, które umknęły twórcom polskiego filmu o wiedźminie – Geralt lubił być ogolony, a zarost na twarzy podobnie jak włosy, miał siwy.

Chrzest ognia

Jedną z bohaterek piątego tomu sagi o wiedźminie „Wiedźmin. Chrzest ognia. Tom V” jest Maria. Maria urodziła się w chłopskiej rodzinie, po ucieczce z domu została przygarnięta przez driady, które nadały jej przydomek Milva. Na polecenie władczyni driad zajmowała się przeprowadzaniem przez lasy elfów rebeliantów. Kolejnym jej zadaniem wyznaczonym przez władczynie driad była pomoc wiedźminowi.

Wiedźmin ranny w czasie walk podczas rady czarodziejów trafił dzięki pomocy jednej z czarownic na leczenie do driad. Odzyskując zdrowie ,wyruszył w towarzystwie Jaskra i Milvt na poszukiwanie Ciri. Dołączył do nich rycerz Cahir z Nilfgaard, który uratował Ciri z zagłady Cintry, i przewodził w ataku elfów na zamek rady czarodziejów. Kompania wiedźmina po drodze spotyka kompanie krasnoludów pomagających uchodźcom, jednym z członków kompanii krasnoludów był Percival Schuttenbach – warto wspomnieć, że jego imię nosi jeden z najlepszych rodzimokulturowych zespołów rockowych grających metal i folk.

Gdy wiedźmin szukał Ciri, trwała inwazja Nilfgaardu na królestwa. Nilfgaard wspierany był przez elfy. Wałczący popełniali straszliwe zbrodnie wojenne. Ziemie, które przemierza wiedźmin, były pogorzeliskiem usłanym stosami trupów. W czasie drogi do kompanii wiedźmina przyłącza się wampir Regis. Towarzysze wiedźmina w trakcie swej drogi musieli użerać się z niewdzięcznymi wieśniakami, ciemnota, zabobonem, fanatyzmem i prostackim okrucieństwem.

W czasie ataku żołdaków na obóz uchodźców, przebywający w nim wiedźmin i Jaskier zostali pojmani. Przed niechybną śmiercią uratował ich Regis. Regis był wampirem abstynentem. W młodości, by być akceptowanym przez rówieśników i przełamywać nieśmiałość wobec młodych wampirzyc nadużywał krwi – która dla wampirów jest używką jak alkohol, a nie pokarmem. Brak umiaru sprawił, że Regis został krwiocholikiem, i – co gorsza – jako wampir niemający odbicia w lustrze, nie mógł krwi pić samotnie do lusterka. Dodatkowo z powieści można się dowiedzieć, że wampiryzm nie przenosi się od ukąszenia, wampiry nie giną od słońca, kołków, ani w wyniku odrąbania głowy. Nie ulegają też poparzeniom od nadmiernej temperatury.

Ciri przyłączyła się do kryminalnej bady szczurów — rabujących, mordujących, histerycznie korzystających z przyjemności życia. W bandzie Ciri weszła w związek lesbijski z jedną z kryminalistek.

Po upadku rady czarodziejów, kilka czarodziejek powołuje do życia tajną lożę. Jedna z nich, królowa nowego państwa elfów, w czasie ataku na radę czarodziejów zaklęła Yennefer w posążek i odczarowało dopiero po dłuższym czasie. W czasie obrad loży Yennefer dowidziała się, że celem loży jest powołanie królestwa północy i obsadzenie na jego tronie Ciri.

Ciri miała zostać władczynią królestwa powoływanego przez czarodziejki, bo posiadała gen starej krwi dający wyjątkowe zdolności magiczne. Przodkami Curi był czarodziej człowiek Cregennan z Lod i Lara Dorren czarodziejka elfka. Przez dekady czarodziejki bez wiedzy zainteresowanych krzyżowały, uniemożliwiały prokreacje, urokami i afrodyzjakami wzbudzały wzajemne zainteresowanie, osób, u których potomstwa chciano wygenerować wyjątkowe zdolności magiczne. Yennefer przeciwna instrumentalnemu traktowaniu Ciri, wymknęła się z posiedzenia loży, by ruszyć na pomoc Ciri.

Czytelnicy z powieści dowiedzą się, że Jaskier jest pseudonimem barda, który nie chce szargać swego sławnego rodowego nazwiska. Krytycznie należy ocenić obecną w powieści propagandę pro aborcyjną-wiedźmin i jego kompani uważają, że kobieta ma prawo do aborcji. W świecie wiedźmina były identyczne nazwy miesięcy jak w naszym świecie.

W czasie ostatniej sceny powieści, w trakcie drogi, wiedźmin i jego kompani muszą stoczyć bój z rycerzami Nilfgaardu. W trakcie walk Geralt ratuje siwowłosą królowe Lyria i Rivia Meve, która w nagrodę pasuje go rycerza Geralta z Rivii – wcześniej wiedźmin używał tego przydomku przypadkowo – bo nie pochodzi z Rivii.

Wieża Jaskółki

Szóstym tomem sagi o wiedźminie autorstwa Andrzeja Sapkowskiego jest „Wieża Jaskółki”. W „Wierzy Jaskółki” Sapkowski kolejny raz udowadnia jak mistrzowsko i misternie kreuje w swoich książkach realia opisywanego świata, jego folkloru, wierzeń, historii i makiawelicznej polityki.

W tomie szóstym Ciri opuszcza bandę szczurów i zostaje pojmana przez łowce nagród, a gdy udaje się jej uciec, okaleczonej wiedźmince pomocy i schronienia udziela eremita Vysogota. W czasie dalszej ucieczki Ciri trafia do Wierzy Jaskółki, która jest wrotami do innych światów.

Drużyna Geralta po dezercji z armii podąża do druidów, by uzyskać od nich jakieś informacje o Ciri. W trakcie drogi wiedźmin dowiaduje się, że szykowany jest na niego zamach. Do wiedźmina Milvy, Jaskiera. Cahira i Regisa dołącza podobna do Ciri rozbójniczka Angouleme, która wyjawiła plany zamachu na wiedźmina.

Yennefer, która jak się można dowiedzieć z powieści ma 94 lata, po ucieczce teleportem ze spotkania loży czarownic trafia do osady rybackiej. Lider społeczności pomaga jej w poszukiwaniach Ciri. W trakcie poszukiwań zostaje złapana i poddana torturom przez czyhającego na Ciri czarodzieja Vilgefortza.

Nowością w tomie szóstym sagi jest wykorzystanie przez Sapkowskiego różnych form narracji – pamiętników, zeznań, tradycyjnej formy narracji. Przeplatające się narracje, ukazują wydarzenia z różnych perspektyw, często wykorzystując retrospekcje, tworzą zgrabnie jednolitą opowieść. Szczególnie ciekawy jest opis niemoralnej i cynicznej polityki władców świata wiedźmina.

Z lektury tomu szóstego czytelnicy dowiedzą się o różnicach między kalendarzem elfów a kalendarzem ludzi, o zaadaptowaniu przez ludzi świat elfich wypadających w dni magiczne, ludzkich kultach, a także o tym, jak przed wiekami niedobitki ludzi przybyłe z innego świata wylądowały na plażach świata, który przed wiekami należał do elfów.

Na podstawie powieści wiemy też, że Elfy dysponują olbrzymią wiedzą, między innymi o ewolucji człowieka, koncie nachylenia ziemi względem słońca, którego przyszła zmiana doprowadzi do epoki lodowcowej, a także inżynierią genetyczną.

Pani Jeziora

„Wiedźmin. Pani Jeziora. Tom VII” to przed ostatni tom sagi o Geraltcie z Rivi autorstwa Andrzeja Sapkowskiego. Otwiera go scena, która wywraca do góry nogami wszelkie przeświadczenia czytelników – Ciri uciekając przed prześladowcami, migruje między światami i czasami. Trafia między innymi naszego świata do wczesnośredniowiecznej Europy. Gdzie poznaje jednego z rycerzy okrągłego stołu – ciekawe jest to, że jej mówią jednym językiem. Ciri pojawia się też w Braemore w Anglii w 1906 roku, koło Malborka za czasów krzyżackich, oraz w czasach pierwotnych.

Przed pobytem w naszym świecie Ciri przez pewien czas przebywa w świecie Elfów, świecie odrębnym od jej świata i naszego. Elfy uwięziły Ciri, by stała się ona matką dziecka elfiego Króla Olch. Celem elfów było poczęcie istoty o ogromnej zdolności magicznej, która miała zapewnić elfom zwycięstwo w konfrontacji z innymi światami. W ucieczce ze świata elfów Ciri pomaga jednorożec – jednorożce mają zdolność migracji między światami. Elfy zdobyły władze nad światem, z którego uciekła Ciri, mordując ludzi pierwotnych mieszkańców tego świata.

Czytelnicy w trakcie lektury dowiadują się, że elfy znają proces ewolucji człowieka, odeszły ze świata, w którym pojawili się ludzie, znają wiele światów równoległych, i chcą się przygotować na czas, gdy przejścia między światami będą otwarte. Przyszłość przynieść ma też zagładę świata Geralta, kataklizm klimatyczny, potężne zlodowacenie, które zabije wszystkie żywe istoty. Potomkowie Ciri mają mieć zdolność otwierania przejść między światami, co mogłoby pozwolić na ewakuacje istot rozumnych z umierającego świata do nowego.

Kilkaset lat po wydarzeniach, jakie stały się udziałem Geralda, w czasie postępującego zlodowacenia, w świecie wiedźmina młoda czarodziejka Condwiramurs mająca zdolność widzeń w czasie snu przybywa do siedziby starej czarodziejki Nimue zwanej Panią Jeziora. Zadaniem młodej czarodziejki będzie pomoc starszej w jej badaniach nad mitem wiedźmina. Celem badań jest odkrycie, co jest prawdą a co wymysłem w historii Geralta z Rivi. Nimue jako młoda dziewczyna i jako stara kobieta spotkała Ciri.

Geralt wraz Milvą, Jaskierkrem, Cahirem, Regisem i Angouleme przebywa, na którego zamku faworytem jest bard Jaskier. W czasie pobytu wiedźmin zabija potwory i ma romans z czarodziejką Fringillą – czarodziejka uwiodła wiedźmina, by zaprzestał poszukiwań Ciri.

Gdy czarodziejka Yennefer wieziona jest przez sadystycznego czarodzieja Vilgefortza, przybywa jej na ratunek Ciri. Ona też staje się więźniem sadysty. Ratuje ją drużyna wiedźmina. Niestety w walce ginie Milva, Cahir, Regis i Angouleme. Geralt zabija czarodzieja.

Po walce Ciri, Yennefer i Geralta zatrzymują wojska Nilfgaardu. Cesarz tego państwa okazuje się ojcem Ciri. Po uwolnieniu Ciri, Yennefer i Geralt kontuzjują swoją podróż. Nilfgaard pomimo sukcesów w swojej agresji, która opisana była na kartach, sagi ostatecznie przegrywa. Rok po skończonej wojnie świat wiedźmina pustoszy zaraza.

Powojenne rokowania są dziełem loży czarodziejek, które manipulują oficjalnymi władcami. Jak zwykle Sapkowski świetnie ukazuje mechanizmy i kulisy władzy, polityki i propagandy politycznej. Nilfgaard zdradza swoich elfich sojuszników. Oficjalnie przegrane cesarstwo jest realnym zwycięzcą wojny, skutecznie zniszczył przemysł i rolnictwo napadniętych krajów, dzięki czemu kraje te stały się rynkami zbytu dla Nilfgaardu, a samo cesarstwo ekonomicznie, a więc i realnie przejęło nad nimi kontrole. Cesarz Nilfgaardu jest tylko marionetką w rękach korporacji i tajnej elitarnej organizacji w stylu masonerii.

Specyfika narracji w tomie siódmym sagi są nieustanne retrospekcje i retrospekcje od retrospekcji. Podobnie jak w poprzednim tomie następują częste zmiany form narracji. Bieżąca narracje przerywają wspomnienia, mity i opowieści spisane po wiekach.

Sezon burz

”Wiedźmin. Sezon burz” nie jest kontynuacją sagi, ale rozgrywa się wcześniej. Czytelnicy ponownie wracają do świata, w którym władza królewska akceptuje przestępczą działalność czarodziejów, bo ma udział w ich zyskach i jest od magów uzależniona – to bardzo ciekawy politycznie niepoprawny motyw ukazujący rzeczywiste kulisy władzy. Do świata gdzie niedoszłe adeptki magi, zbyt głupie, by skończyć szkoły czarodziejek, zostają prawniczkami, a ich niewydarzeni koledzy robią karierę w polityce.

By skłonić wiedźmina do posłuszeństwa, na podstawie spreparowanych zeznań i kwitów, Geralt zostaje oskarżony i uwieziony. Jedyną możliwością odzyskania wolności jest wykonywanie poleceń czarodziejów. Wiedźmin manipulowany przez magów musi stawać czoła coraz to nowym zagrożeniom. W czasie swojego śledztwa odkrywa spisek magów pederastów i pedofilów, których celem jest wprowadzenie w życie eugeniki. W swej walce Geralt musi stanąć przeciw siłom, które pewne są swej bezkarności.

Z lektury „Sezonu burz” czytelnik dowie się, że Geralt był wolnym słuchaczem w Akademii Oxenfurckiej – gdzie wykładowcą i studentem był też Jaskier, demony to byty z innego wymiaru, a w świecie Geralta znana jest teoria ewolucji człowieka. Czytelnicy poznają też dokładną zakres czasowy działalności wiedźmina żyjącego sto lat po proroku Lebiodzie działającym w roku 1133. W roku 1373 żyje czarodziejka Nimu, której odkrycie prawdy o wiedźminie stanie się celem życiowym.

Zawiła intryga powieści, pełna dynamicznych zwrotów akcji, w której występuje i czarodziejka Yennefer i bard Jaskier przyjaciel wiedźmina, nie powinna rozczarować miłośników cyklu, tym bardziej że z logiki wydarzeń wynika, że nic się nie skończyło, a wszystko się może zacząć.