Mafia z Saint Gallen – to oni doprowadzili do wyboru Franciszka
Franciszek konsekwentnie realizuje politykę niszczenia Kościoła katolickiego, wykorzeniania z Kościoła katolicyzmu, wspierania wszelkich patologi (od tęczowej rewolucji, do rosyjskiego imperializmu) i niszczenia wszystkiego, co pozytywne (np. poprzez zakaz mszy trydenckiej).
Franciszek w ramach swojej walki z katolicyzmem: potępił karę śmierci, krytykował nawracanie na katolicyzm, przyrównał chrześcijański fundamentalizm do terroru islamistów, promował indyferentyzm i relatywizm religijny deklaracją z Abu Dhabi, wziął udziału w pogańskim rytuale ku czci pogańskiego bóstwa Pachamamy, zwalczał katolików wiernych tradycji, zakazywał mszy trydenckiej, akceptował homoseksualizm, wspierał tęczowych heretyków i bluźnierców, zapewniał bezkarności homo mafii w Kościele, wspierał pro aborcyjnych polityków, wspierał heretycką drogę synodalną.
Wybór Franciszka na papieża nie był możliwy bez nieformalnej grupy wrogich katolicyzmowi hierarchów spotykających się co roku w zimie w szwajcarskiej miejscowości Saint Gallen lub w jej pobliżu. Gospodarzem tych spotkań był lokalny biskup Ivo Fürer współpracujący z kardynałem Carlo Marią Martini.
Spotkania mafii z Saint Gallen rozpoczęły się w styczniu 1996. W spotkaniach brał udział prócz biskupa Ivo Fürera, kardynał Martini, biskup Helsinek Paweł Verschuren, arcybiskup Lille Jean Vilnet, biskup Graz-Seckau Johann Weber, biskup Rottenburg-Stuttgart i późniejszy kardynał Walter Kasper, biskup Moguncji i późniejszy kardynał Karl Lehmann.
W 1999 do spotkań dołączył kardynał arcybiskup Mechelen-Bruksela Godfried Danneels i biskup Rotterdamu Ad van Luyn, od 2001 arcybiskup Westminsteru i późniejszy kardynał Cormac Murphy-O'Connor, arcybiskup Strasburga Joseph Doré, od 2002 biskup Innsbrucka i późniejszy arcybiskup Salzburga Alois Kothgasser, od 2003 kardynał kurii Achille Silvestrini, arcybiskup większy lwowski i metropolita galicyjski w Ukraińskim Kościele Greckokatolickim kardynał Lubomyr Husar, od 2004 patriarcha Lizbony José Policarpo.
Kardynałowie z mafii z Saint Gallen podczas konklawe 2005 byli przeciwni wyborowi Josepha Ratzingera (późniejszego Benedykta XVI). Kontrkandydatem wspieranym przez mafie był Jorge Mario Bergoglio (po rezygnacji Benedykta wybrany na Franciszka).
Cechą mafii z Saint Gallen były spotkania w konspiracji. Istnienie grupy ujawniono w 2014 roku. Grupa sprzeciwiała się działaniom Jana Pawła II i Benedykta XVI na rzecz zachowania katolicyzmu.
O roli tej antykatolickiej inicjatywy w dziele niszczenia Kościoła można się dowiedzieć z wydanej pod marką Aromat Słowa, pracy „Mafia z Sankt Gallen. Spisek kardynałów” autorstwa Julii Meloni.
Rafał Karpiński, na portalu „W rodzinie” w artykule „Mafia z Sankt Gallen, czyli korzenie rewolucji Franciszka” stwierdził, że autorka pracy „Mafia z Sankt Gallen. Spisek kardynałów” jest „dość znaną w środowisku anglojęzycznych katolików Amerykanką. Pisała dla LifeSiteNews, Crisis Magazine i OnePeterFive. Ukończyła filologię na uniwersytetach Yale i Harwardzie. I nie jest to bez znaczenia, bo do swojej pierwszej książki autorka podeszła skrupulatnie i naukowo”.
W swej recenzji Rafał Karpiński wskazuje, że „w książce Czytelnik znajdzie ponad 600 przypisów oraz obfitą bibliografię potwierdzającą każde napisane przez Julię Meloni słowo. Wszyscy bohaterowie cytowani są pod własnymi nazwiskami z oficjalnych wypowiedzi lub zostali rozszyfrowani przez Autorkę”.
Według Rafała Karpińskiego w książce „Mafia z Sankt Gallen. Spisek kardynałów” czytelnicy znajdą odpowiedzi na pytania „jak to się stało, że Józef Ratzinger został papieżem? Z kim wchodził w układy? Dlaczego podał się do dymisji? Kto miał być jego następcą? Co dzieje się na prekonklawe? Jak dalekosiężne konsekwencje mają spotkania przy kolacji? Kto „wymyślił” papieża Franciszka? Czy jego pontyfikat to autorski pomysł Jorge Bergoglio, czy raczej wcześniej przygotowany plan grupy „spiskowców”?”.
Zdaniem Rafała Karpińskiego „Julia Meloni przeprowadza skrupulatne dziennikarskie śledztwo, aby odpowiedzieć na powyższe pytania. W książce mamy dokładnie przedstawione sylwetki wszystkich głównych aktorów opisywanego dramatu” (kardynałów Marlo Marię Martiniego, Gotfrieda Danneelsa, Waltera Kaspera, Achille Silvestriniego.
W opinii Rafała Karpińskiego czytelnik z pracy „Mafia z Sankt Gallen. Spisek kardynałów” „dowie się także, dlaczego właśnie Bergoglio, a nie inny kardynał, został Franciszkiem. Autorka „łączy kropki” i pokazuje jak postulaty wypowiadane przez lata przez wysoko postawionych w strukturach Kościoła reformistów, znajdują realny wymiar w praktyce obecnego papieża. Dowiemy się również, jak i dlaczego powstała tytułowa „mafia””.
