• Zobacz także: Firma postanowiła wykorzystać tzw. Miesiąc Dumy do promocji swoich produktów. Teraz wycofuje się z akcji i przeprasza

Program NSDAP

Program NSDAP, czyli Narodowo Socjalistycznej Niemieckiej Robotniczej Partii Adolfa Hitlera zakładał: pomoc państwa dla drobnego handlu, przemysłu i rolnictwa, przeciwdziałanie związkom zawodowym, państwową kontrolę nad wielkimi przedsiębiorstwami, domami towarowymi i spółdzielczymi.

Naziści (narodowi socjaliści) po przejęciu władzy zlikwidowali związki zawodowe, likwidowali domy towarowe, wstrzymali rozwój sieci handlowych i zabronili tworzenia nowych. W III Rzeszy zakazano spółdzielniom świadczenia usług, szewstwa, fryzjerstwa, piekarnictwa i dostarczania żywności. Instytucje publiczne nie mogły składać zamówień w wielkich sieciach handlowych i spółdzielczych. Narzucono urzędowe ceny i zakazano stosowania rabatów.

Narodowi socjaliści wprowadzili wyjątkowo skomplikowaną biurokrację. Z czasem Niemiecki Front Pracy wchłonął spółdzielnie. Licencjonowano otwieranie nowych sklepów i zakładów przemysłowych. Od 1935 roku otwierając nowy sklep, trzeba było zdawać egzaminy. Przynależność do cechu uznano za obowiązkową. Cechy regulowały poziom produkcji i zamykały zakłady, które uznały za nieopłacalne.

Dzięki dotacjom państwowym na remonty i adaptacje mieszkań 33% rzemieślników niemieckich znalazło pracę we własnych warsztatach. Państwo kredytowało i zaopatrywało się u rzemieślników, by wspierać drobną przedsiębiorczość.

Niszczenie niemieckiej gospodarki

Od 1936 roku przygotowania do wojny zmusiły narodowych socjalistów do rozwoju przemysłu. Okres rozwoju przemysłu poprzedzony był faktyczną walką z przemysłem. Od 1935 roku wprowadzono obowiązek prowadzenia ksiąg rejestrowych w celu rozwoju biurokracji podatkowej. Podatki egzekwowano bezlitośnie. Ograniczano rozwój działalności poprzez wydawanie licencji umożliwiających rozszerzenie działalności. Wprowadzono kartelizację. Ograniczono ilość sklepów i hurtowni, wymagają posiadania przez inwestora 30 tys. marek niezaangażowanego w inwestycje kapitału. Cechy i Stan Żywicieli Rzeszy działały w interesie własnej nomenklatury.

Korupcja, nepotyzm i bardzo wysoki pensje urzędników niszczyły niemiecką gospodarkę. Wprowadzano coraz to nowe regulacje, normy i standardy we wszelkie aspekty życia gospodarczego. Sprzedawcy uliczni musieli swoje ruchome kramy malować na kolor zgodny z urzędowymi zaleceniami, w zależności od sprzedawanego asortymentu. Przymusowa przynależność do cechów i zrzeszeń wiązała się z płaceniem bardzo wysokich składek.

Do końca 1939 roku zamknięto 50% przedsiębiorstw, bo władze uznały je za zbędne dla państwa. Zlikwidowano należące przeważnie do Żydów domy towarowe i będące własnością Żydów sklepy. Własność odebraną Żydom przywłaszczali sobie działacze NSDAP.

Przemysłowcy musieli zatrudniać do walki z sabotażem zbędnych dla zakładu funkcjonariuszy partii. W 1936 wprowadzono plan 4-letni, czyli typowe dla gospodarki socjalistycznej centralne planowanie. Rozpoczęto koncentrację kapitału. Od 1933 roku prawo umocniło pozycję karteli, Ministerstwo Gospodarki miało nieograniczone prawo kartelizacji. Urzędowo sankcjonowano dotychczas prywatne umowy gospodarcze, krępując dotychczas niezależnych prywatnych przedsiębiorców i podporządkowując ich planom państwa i monopolistów. W 1933 roku zmonopolizowano 40% produkcji przemysłowej. W 1937 już 70% produkcji. Duży przemysł skoncentrowano w ręku kilku, kilkunastu osób. W towarzystwach akcyjnych od 1937 roku faktycznie zlikwidowano zarząd akcjonariuszy poprzez ustawowe uniemożliwienie walnych zgromadzeń. Zarządy dzięki temu mogły poza kontrolą decydować o finansach firmy i przyznawać sobie ogromne premie.

Narodowi socjaliści ograniczyli wpływ banków na gospodarkę i system dystrybucji towarów oraz usług przez monopolizację. Państwo wspierało rozwój przemysłu chemicznego. Prywatni inwestorzy zmuszeni byli inwestować zgodnie z polityką państwa i pożyczać państwu środki na finansowanie państwowej konkurencji dla sektora prywatnego. Władze konfiskowały ziemię pod budowę zakładów i dróg dojazdowych.

Obciążenia podatkowe

Płace obciążone były przymusowymi składkami na Niemiecki Front Pracy, Narodowo Socjalistyczną Pomoc Społeczną, ubezpieczeniami od bezrobocia w wysokości 4%, ubezpieczeniem emerytalne i zdrowotne w wysokości 5%, ubezpieczeniem rentowym, oraz 3,5% podatkiem pogłównym i dochodowym. I okresowo — od października do marca - 10% składką na pomoc zimową. Wszystkie obciążenia wynosiły poniżej 18% (czyli o wiele mniej niż odbierane dziś przez rząd Polakom w postaci przymusowych danin, za które nie otrzymuje się nawet podstawowych usług, które państwo powinno świadczyć). Zapewne dzięki niskim obciążeniom podatkowym Niemcy zdołały zlikwidować bezrobocie, zapewnić rozbudowany system świadczeń socjalnych i przez pięć lat prowadzić wojnę z całym światem.

W 1937 roku podatki pochłonęły od 60% do 70% zysku przedsiębiorstw. Na inwestycje publiczne wydano 35% niemieckiego dochodu narodowego. Interwencjonizm państwa objawiał się także w polityce podatkowej i ulgach inwestycyjnych. Podatek dochodowy obniżono tak jak przemysłowy, o kwotę 10% wydanych na inwestycje. Na osobiste życzenie Adolfa Hitlera — twórcy wizerunku volkswagena garbusa i inicjatora niezrealizowanego programu samochodu dla wszystkich Niemców — zlikwidowano podatek od samochodów.

Dzięki wysokim podatkom, które zlikwidowały konkurencyjne dla korporacji małe i średnie przedsiębiorstwa, wielkie korporacje zwiększyły swoje zyski. Podczas II wojny światowej zdobyczne fabryki i kopaliny przechodziły na własność korporacji. Korporacje korzystały z niewolniczej pracy robotników przymusowych i więźniów obozów. Korporacje niezwykle zyskały na militaryzacji i wojnie, korzyści te nie zostały im odebrane po wojnie i dziś stanowią podstawę ich dominującej pozycji w UE i często monopolistycznej dominacji w Polsce. Na rozwoju przemysłu nie skorzystała klasa średnia.

NSDAP prowadził politykę ograniczania wolności gospodarczej

Gdy rząd uznał, że jest za dużo piekarzy, fryzjerów, rzeźników, szewców i krawców, ustanowiono cenzus kwalifikacji i zarządzono likwidację zakładów o niedostatecznych dochodach. Zakazano działalności związków zawodowych, majątek związków przejął Niemiecki Front Pracy.

Dostępność pracy spowodowała, że nie była ona szanowana przez proletariat. Wydajność ciągle spadała. Powszechnie dostrzegano katastrofalnie niskie płace robotników rolnych i wykorzystywanie pracy kobiet, które za tą samą pracę otrzymywały 2/3 tego, co mężczyźni.

NSDAP prowadził tę samą politykę ograniczania wolności gospodarczej, którą dziś w równie totalitarnym duchu prowadzą władze Unii Europejskiej i obszarów wcielonych do UE. Polityka ta uniemożliwia budowę dobrobytu. W jej wyniku dobra i usługi są droższe, gorszej jakości i niedostępne bardziej, niż gdyby nie ograniczono wolności gospodarczej. Spauperyzowani ludzie ulegają demoralizacji. Państwo jest słabe i niezdolne do odparcia zewnętrznej i wewnętrznej agresji. Narodowy Socjalizm to oksymoron. Interes narodu wyklucza socjalizm.