Takie przerzucanie z Niemców na Polaków odpowiedzialności za holocaust to jeden z elementów składowych żydowskiej narracji historycznej, która jest na rękę nie tylko Niemcom, ale i Rosjanom, dla których takie antypolskie kłamstwa pod II wojnie światowej były argumentem na rzecz okupacji Polski i innych krajów Europy – Rosjanie twierdzili, że muszą mordować polskich patriotów, by holocaust się nie powtórzył. Dziś takimi samymi kłamstwami posługują się Rosjanie, by uzasadnić swoją imperialistyczną agresję na Ukrainę i mordowanie Ukraińców.

Zobacz także: Film o mec. Mireckim zostanie wyemitowany w TVP. Sprawdź, o której godzinie

Przemilczana odpowiedzialność

Szkalując Polaków Żydzi i filosemici przemilczają współodpowiedzialność i współudział elit żydowskich w niemieckich nazistowskich zbrodniach na Żydach w tym i za współpracę części Żydów z niemieckimi zbrodniarzami z gestapo.

Ukrywaną prawdę o odrażającą kolaboracji części Żydów z niemieckimi nazistami, prawdę o udziale żydowskich elit w eksterminacji narodu, opisał w wydanej nakładem wydawnictwa Capital pracy „Żydowscy Kolaboranci Hitlera” Ireneusz Lisiak.

W pierwszych latach niemieckiej okupacji głównymi jej ofiarami byli Polacy. Natomiast Żydom Niemcy zapewnili autonomię, separacje od Polaków, i atrybuty suwerenności politycznej. Skorzystała na tym żydowska elita, a koszty ponosił żydowski proletariat.

Kiedy Niemcy w trzecim roku wojny rozpoczęli zagładę narodu żydowskiego, nieocenioną pomoc w eksterminacji Żydów zapewnili Niemcom sami Żydzi. Władze samorządowe gett żydowskich Judenraty i żydowskie formacje policyjne wzięły udział w zagładzie Żydów.

Elity żydowskie pomagały Niemcom mordować Żydów od stworzenia list proskrypcyjnych, poprzez wyłapanie Żydów, i ich odtransportowanie do pociągów śmierci, których celem były komory gazowe obozów koncentracyjnych.

Elity żydowskie wzięły udział w eksterminacji Żydów świadomie, były poinformowane o realiach holocaustu przez polski ruch oporu i żydowskich uciekinierów z transportów śmierci. Sukces akcji zagłady Żydów nie byłby tak duży, gdyby nie pomoc samych Żydów. Niemiecki przemysł zagłady opierał się na kilkunastu tysięcy żydowskich policjantów w skali całej Polski.

Agentura gestapo

Niemieckim zbrodniarzom w wymordowaniu Żydów pomagała też, opisana w pracy Ireneusza Lisiaka żydowska agentura gestapo w getcie warszawskim – Trzynastka, Czternastka i Żagiew.

Szefem trzynastki był Abraham Gancwajch działacz syjonistyczny, nauczyciel, publicysta, niemiecki agent od czasów II RP – w międzywojennej Polsce wydawał antynazistowskie pismo „Wolność”, prenumeratorów pisma wydał Niemcom. Trzynastka liczyła 400 funkcjonariuszy (policja żydowska 2500) i była niezależna od policji żydowskiej, podlegała gestapo, miała własne mundury i więzienie – policja żydowska miała w getcie warszawskim dwa własne więzienia. Gestapo miało też swoich agentów w judenracie i policji żydowskiej.

Z trzynastką konkurowała czternastka. Zajmowali się rozpracowaniem kontaktów Żydów z polskim podziemiem. „Pod koniec 1940 roku” z części trzynastki powstała Żydowska Gwardia Wolności „Żagiew” posiadająca pismo o tej samej nazwie. Z Żagwią walczył Żydowski Związek Wojskowy, Żydowska Organizacja Bojowa i Armia Krajowa. Funkcjonariusze Żagwi posiadali broń i prawo przechodzenia na aryjską stronę.

Żydowscy agenci gestapo z Żagwi udawali poza gettem żydowskich uciekinierów, by wydawać Niemcom Polaków pomagających Żydom, partyzantów i autentycznych uciekinierów żydowskich. Pomimo możliwości urwania się gestapo żydowscy agenci tego nie robili, dla zachowania konspiracji w swoich donosach używali polskich nazwisk jako pseudonimów. Wydani przez Żydów Polacy byli przez Niemców mordowani za pomoc Polakom. Również autentyczni żydowscy uciekinierzy, gdy byli przez Niemców złapani wydawali Polaków, którzy im pomagali.

Polacy nie mieli w ogóle świadomości, że Żydzi mogą być agentami gestapo. Zdaniem Ireneusza Lisiaka „żydowscy policjami i kolaboranci stanowili dużą część uratowanych z holocaustu” — „wielu agentów Gestapo natychmiast po wojnie zaczęło pracować dla komunistycznej policji politycznej”.

Polityka syjonistów

Tematem pracy Ireneusza Lisiaka jest też pozytywny stosunek syjonistów do nazizmu przed i w trakcie drugiej wojny światowej. Nazistowskie prześladowania Żydów w Niemczech przed II wojną światową były na rękę syjonistom. Dzięki nazistowskim prześladowaniem w Niemczech niemieccy niechętni emigracji wykształceni i dobrze sytuowani Żydzi decydowali się na wyjazd do Palestyny. Dodatkowo nazistowska polityka rasowa była zbieżna z postulatami polityki rasowej syjonistów, również przeciwnych mieszaniu ras i wynaradawianiu się Żydów. Współpracy nazistów z syjonistami w Niemczech nie przerwała również II wojna światowa. Za zgodą nazistów Światowa Organizacja Żydowska stworzyła w Niemczech „około 40 ośrodków szkoleniowych, w których emigranci uczyli się rolnictwa i innych zawodów”. „Ośrodki funkcjonowały jeszcze w trakcie wojny, gdy Niemcy realizowali plan ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”.

Z racji na to, że Palestyna była podczas wojny rządzona przez Brytyjczyków, Żydzi z Palestyny stawiali sobie za cel walkę z brytyjskim okupantem nawet poprzez wspieranie nazistów. Abraham Stern lider żydowskich terrorystów z Lehi proponował nazistowskim Niemcom, że Lehi za cenę poparcia emigracji żydowskiej do Palestyny będzie stosować sabotaż wobec władających Palestyną Brytyjczyków i szpiegować na rzecz Niemiec. Niemcy nie byli zainteresowani żydowską ofertą kolaboracji. Takie propozycje popierał też późniejszy premier Izraela, urodzony w zaborze rosyjskim Icchak Szamir.