Układ Warszawski — narzędzie rosyjskiego imperializmu
Po II wojnie światowej Polska i niektóre inne kraje Europy znalazły się pod rosyjską okupacją ZSRR. Instrumentem tej okupacji był Układ Warszawski. Powstał on w 1955 roku w Warszawie, by ugruntować kolonialna zależność Polski i innych krajów od Rosji występującej jako ZSRR. Wcześniej przez dekadę Rosjanie w swoich koloniach tworzyli lokalne armie dowodzone przez Rosjan udających tubylców a później przez wytresowanych przez Rosjan lokalnych kolaborantów (tubylców a czasami i Żydów).
- Zobacz także: Prezydent Bełchatowa zaproponował obniżenie sobie zarobków. Część radnych była przeciwna
Dowództwo Układu Warszawskiego mieściło się w Moskwie. Dowództwa lokalnych („krajowych”) armii podlegały X Zarządowi Sztabu Generalnego [rosyjskich] Sił Zbrojnych Związku Radzieckiego.
Układ Warszawski tworzyły komunistyczne armię: rosyjskiego ZSRR, Albanii (była aktywna w układzie do 1961, wystąpiła z układu w 1968), Bułgarii, Czechosłowacji, wschodnich Niemiec, PRL, Rumunii, Węgier. W układzie nie było tylko (z komunistycznych krajów w Europie) Jugosławii. Bazy rosyjskie w krajach okupowanych istniały na podstawie innych przepisów.
Celem Układu Warszawskiego było utrzymanie kolonialnej podległości części Europy Rosjanom i przeprowadzenie rosyjskiej agresji na zachód. Rosjanie planowali wywołanie trzeciej wojny światowej poprzez uderzenie bronią jądrową na zachód, by zlikwidować kraje demokratyczne. W 1991 roku Rosjanie posiadali 28.595 ładunków jądrowych. Magazyny z rosyjską bronią jądrową znajdowały się w trzech miejscach poza bazami rosyjskimi na ziemiach Polskich i w bazach okupacyjnych wojsk rosyjskich w PRL.
Podległe Rosjanom wojska Układu Warszawskiego (złożone z Rosjan, Niemców, Bułgarów, Węgrów, Polaków, ale nie z Rumunów) wzięła udział w agresji na Czechosłowację w sierpniu 1968. Układ został zlikwidowany w 1991 roku.
Historie układu można poznać dzięki, 592 stronicowej, wydanej przez wydawnictwo Fronda, pracy „Bracia Moskale a Układ Warszawski” autorstwa doktora habilitowanego Lecha Kowalskiego. Z pracy można się między innymi dowiedzieć, że „to Sowieci wytyczali kierunki rozwoju polityczno-militarnego Układu, swobodnie dysponując potencjałem wojskowo-zbrojeniowym państw członkowskich. Sowieckie szefostwo umiejętnie rozgrywało poszczególne kraje pomiędzy sobą”.
Realizacja celów imperializmu rosyjskiego przez kraje Układu Warszawskiego oznaczała, że komunistyczni kolaboranci zarządzający z nadania Rosjan okupowanymi krajami (w tym i Polską) inwestowali dużą część środków publicznych nie w realizację potrzeb egzystencjalnych ludności (produkcję żywności, leków, ubrań czy środków higieny, zapewnianie dostępu do lecznictwa czy nauki, ale w produkcję broni i utrzymanie wojska, by być narzędziem rosyjskiej agresji na zachód).
Z pracy „Bracia Moskale a Układ Warszawski” czytelnicy dowiedzą się o: zbrodniach na Polakach wkraczających i okupujących ziemie polskie wojsk rosyjskich pod koniec II wojny światowej i w latach powojennych, prawie pięćdziesięcioletniej militarnej obecności okupacyjnych wojsk rosyjskich na ziemiach polskich po II wojnie światowej, relacjach władz PRL z rosyjskimi wojskami okupacyjnymi.
Lech Kowalski w swojej pracy opisuje też: historię i organizację Układu Warszawskiego, skopiowanie w armiach „krajowych” rosyjskich wzorców, potencjały militarne armii Układu Warszawskiego i NATO, plany rosyjskiej agresji na zachód i plany zachodniej obrony przed rosyjską agresją, realizacje przez armie Układu Warszawskiego celów rosyjskiego imperializmu.
