• Art. 6 ust. 1 i Art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową, ze względu na to, iż umowa zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może one dalej obowiązywać - stwierdził TSUE.
• Stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej Dyrektywy jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia - wskazał organ.
• Stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa pozostała w mocy - czytamy.
• Zobacz także: Będzie paraliż sądów? Brakuje ławników. Konieczne są wybory uzupełniające

Dzisiejsza decyzja dotyczy sprawy o sygnaturze C-140/22. W styczniu 2022 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieście skierował do TSUE cztery tzw. pytania prejudycyjalne. Dotyczyły one:

• daty, od której umowa staje się nieważna oraz o warunki rozwiązania takiej umowy, 
• daty, od której zaczyna się termin przedawnienia roszczeń banku o zwrot kapitału, 
• daty, od której naliczane są odsetki dla klienta banku za opóźnienie,
• kwestii obniżenia roszczenia klienta o odsetki kapitałowe, które byłyby należne bankowi w sytuacji, gdyby umowa była ważna.

Jak stwierdził TSUE:

Art. 6 ust. 1 i Art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową, ze względu na to, iż umowa zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może one dalej obowiązywać: 

- stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej Dyrektywy jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on:

1. że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy tego warunku;

2. że jest świadomy z jednej strony faktu, że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z drugiej - konsekwencji tego uznania nieważności;

3. że wyraża zgodę na uznanie tej umowy za nieważną;

- stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa pozostała w mocy

Z kolei w przyszłym tygodniu TSUE wyda kolejny wyrok ws. roszczeń banku o zwrot kapitału i terminu liczenia ich przedawnień.