TSUE zdecydował ws. kredytów we frankach. "Frankowicze" mają z czego się cieszyć
Dziś TSUE wydał decyzję, będącą odpowiedzią na cztery tzw. pytania prejudycyjalne, skierowane w styczniu 2022 roku przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieście. Według TSUE wykładnia prawa krajowego w kontekście kredytów we frankach stoi w sprzeczności z prawem unijnym.
- Art. 6 ust. 1 i Art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową, ze względu na to, iż umowa zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może one dalej obowiązywać - stwierdził TSUE.
- Stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej Dyrektywy jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia - wskazał organ.
- Stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa pozostała w mocy - czytamy.
- Zobacz także: Będzie paraliż sądów? Brakuje ławników. Konieczne są wybory uzupełniające
Dzisiejsza decyzja dotyczy sprawy o sygnaturze C-140/22. W styczniu 2022 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieście skierował do TSUE cztery tzw. pytania prejudycyjalne. Dotyczyły one:
- daty, od której umowa staje się nieważna oraz o warunki rozwiązania takiej umowy,
- daty, od której zaczyna się termin przedawnienia roszczeń banku o zwrot kapitału,
- daty, od której naliczane są odsetki dla klienta banku za opóźnienie,
- kwestii obniżenia roszczenia klienta o odsetki kapitałowe, które byłyby należne bankowi w sytuacji, gdyby umowa była ważna.
Jak stwierdził TSUE:
Art. 6 ust. 1 i Art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową, ze względu na to, iż umowa zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może one dalej obowiązywać:
- stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej Dyrektywy jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on:
1. że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy tego warunku;
2. że jest świadomy z jednej strony faktu, że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z drugiej - konsekwencji tego uznania nieważności;
3. że wyraża zgodę na uznanie tej umowy za nieważną;
- stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa pozostała w mocy
Z kolei w przyszłym tygodniu TSUE wyda kolejny wyrok ws. roszczeń banku o zwrot kapitału i terminu liczenia ich przedawnień.
Źródło: interia.pl