Świat po pracy – w kinach dokument o pracoholizmie, dochodzie gwarantowanym i rynku pracy
W kinach w całej Polsce, w tym i warszawskim kinie Kinoteka (mieszczącym się w Pałacu Kultury), można obejrzeć film dokumentalny „Świat po pracy”. Reżyserem tego wyprodukowanego przez Szwecję, Norwegię i Włochy dokumentu jest Erik Gandini (autor genialnego dokumentu „Szwedzka teoria miłości" opowiadającego jak Szwedów zdemoralizowała socjaldemokracja). Obraz „Świat po pracy” ukazuje kwestie pracoholizmu, dyskusji o dochodzie gwarantowanym i tego, do czego mogą doprowadzić rewolucyjne zmiany na rynku pracy.
Pracoholizm w Korei Południowej
Ukazanym w filmie „Świat po pracy” przykładem destruktywnego pracoholizmu jest sytuacja w Korei Południowej, gdzie ludzie pracują do 7 rano do 23 w nocy, śpiąc tylko kilka godzin dziennie i pracując po kilkanaście godzin dziennie. Dla Koreańczyków praca jest treścią życia. Koreańska kultura pracy wymaga pełne podporządkowanie pracodawcy. W konsekwencji Koreańczycy nie mają oni czasu na życie rodzinne, z powodu permanentnego stresu wywołanego nieustanną pracą popełniają samobójstwa, cierpią na choroby zawodowe, są wyczerpani i nie znają pojęcia szczęścia.
Pracoholizm w USA
Podobnie, zdaniem twórców filmu „Świat po pracy”, pracą żyją Amerykanie niemający czasu na odpoczynek. Wielu z nich, by pracować non stop, rezygnuje z płatnego urlopu. Amerykanie są przekonani, że muszą pracować, nawet jak nie muszą, i mają wyrzuty sumienia, gdy odpoczywają. Pracoholizm jest przez amerykańskich pracodawców uważany za ważniejszy od wykształcenia pracownika. Uznawanie przez Amerykanów pracoholizmu za cnotę wynika z ich protestanckiej tożsamości kulturowej, która głosiła, że pracoholizm zapewnia zbawienie (podczas gdy katolicyzm nakazywał odpoczynek i korzystanie z życia).
By przeciwdziałać patologiom wynikającym z pracoholizmu, władze Korei Południowej prowadzą w mediach kampanie społeczne na rzecz ograniczenia czasu przeznaczanego na prace. Władze Korei Południowej wprowadziły też przepisy, nakazujące pracodawcom zdalne wyłączanie pracownikom komputerów by ci nie pracowali dalej po godzinach pracy.
Korporacje propagują pracoholizm
Według filmu „Świat po pracy” w Ameryce pracodawcy wymuszają na pracownikach popadanie w pracoholizm. Kurierzy Amazon są non stop inwigilowani w firmowych samochodach przez cztery kamery, firma skłania ich nawet do ograniczania czasu przeznaczonego na jedzenie w pracy czy do sikania do butelek w samochodach, by nie marnować czasu na korzystanie z toalet. Wbrew naturze firma wymaga od swoich pracowników by byli non stop skoncentrowani.
Według ocen naukowców, ukazanych w filmie „Świat po pracy”, tylko 1 miliard ludzi ma stałą pracę, i tylko 15% z nich jest zadowolonych z pracy, zaś 85% albo nie odczuwa satysfakcji z pracy, albo żywi odrazę do swojej pracy.
Podstawowy dochód gwarantowany
Z nudnej i powtarzalnej pracy może ludzi wyzwolić automatyzacja. Niestety oznacza to, że wielu ludzi może okazać się zbędnych na rynku pracy. By mieli za co żyć, państwa będą zmuszone wprowadzić podstawowy dochód gwarantowany.
Widzowie filmu „Świat po pracy” dowiedzą się, że dochody z wydobycia ropy naftowej w Kuwejcie pozwoliły władzom na zatrudnienie na fikcyjnych etatach obywateli, którzy przychodzą do pracy, by nic nie robić. Niestety nuda rodzi frustracje. Ludzie bez pracy nie wiedzą, co ze sobą zrobić.
Film „Świat po pracy” ukazuje, że Kuwejcie ciężką pracą zajmują się imigranci. Tubylcy z Kuwejtu imigrantów traktują jak niewolników albo jak maszyny. Dobrobyt zdemoralizował i upośledził Kuwejtczyków [autorzy filmu nie dostrzegają, że może to kwestia nie dobrobytu, ale arabskiej islamskiej kultury].
Twórcy filmu twierdzą, że we Włoszech dzięki katastrofie demograficznej 30% młodych nic nie robi, tylko żyje i się bawi z majątku zgromadzonego przez rodziców i dziadków. Wśród Włochów pracuje 20%. Dzieje się tak, bo Włosi umieją żyć i nie popadają w pracoholizm.
