Praprzyczyną palestyńskiego ataku na Izrael jest rasistowski i szowinistyczny charakter państwa żydowskiego
O terrorystyczny atak palestyńskiego Hamasu na Izrael, który przyniesie kolejne cierpienia przede wszystkim Palestyńczykom, przypomniał światu o trwającym od kilkudziesięciu lat konflikcie Żydów z Palestyńczykami. Praprzyczyną tego konfliktu jest rasistowski i szowinistyczny charakter państwa Izrael.
Nakładem wydawnictwa Dialog ukazała się praca izraelskiego profesora Shlomo Sanda „Dlaczego przestałem być Żydem. Spojrzenie Izraelczyka”. Autor nie kryje swojej skrajnie lewicowej tożsamości politycznej, jest niezwykle krytyczny wobec nacjonalizmu i katolicyzmu, co sprawia, że jego opinii o rasistowskiej tożsamości Żydów nie można dezawuować zaklęciami o prawicowości czy antysemityzmie.
Zdaniem Shlomo Sanda żydowski szowinizm do swoich celów wykorzystał religie i historie, w miejsce Boga stawiając naród, oraz szerzy swoje zabobony za pomocą powszechnej edukacji i poboru do wojska.
Chazarzy przyjęli żydowską tożsamość
Według Shlomo Sanda drogę do żydowskiego nacjonalizmu rozpoczęło istniejące od X do XII wieku na stepach dzisiejszej południowej Rosji cesarstwo Chazarów. Nie byli oni biologicznymi potomkami biblijnych izraelitów, ale jako swoją religię przyjęli judaizm. Kiedy ich organizm polityczny upadł, wyemigrowali na zachód na dzisiejsze ziemie Litwy, Polski, Białorusi, Ukrainy, Węgier i Rumunii. W połowie XVIII wieku w Rzeczpospolitej „żyło ponad 750.000 Żydów, podczas gdy na zachodzie było ich zaledwie 150.000”. Gdy na zachodzie Żydzi integrowali się, to na wschodzie unikali kontaktów z tubylcami i zachowali własną odrębność religijną, językową, kulturową. I to właśnie potomkowie wschodnioeuropejskich Żydów w liczbie 3 milionów na przełomie XIX i XX wieku wyemigrowali do zachodniej Europy i obu Ameryk.
Zdaniem Shlomo Sanda emigracje spowodował antysemityzm tubylców (moim zdaniem autor pracy się myli, powodem emigracji był wyższy standard życia w Europie Zachodniej i Amerykach niż w Europie Wschodniej – dodatkowo Żydom łatwiej się emigrowało dzięki posiadaniu globalnej diaspory, niż gojom z Europy Wschodniej niemającym tak zorganizowanej diaspory).
Syjoniści sztucznie stworzyli państwo i język
W opinii Shlomo Sanda tożsamość jidysz Żydów ze Wschodniej Europy zniszczył jednak ostatecznie syjonizm. Z 10 milionów Żydów jidysz z Europy Wschodniej, dziś żyje kilkaset tysięcy ortodoksów religijnych. Projekt syjonistyczny przewidywał powstanie w Izraelu całkowicie nowego społeczeństwa, mającego nowy język. Syjoniści stworzyli nowy język izraelski, błędnie zwany hebrajskim, opierając się na słownictwie z Tory (części ksiąg Starego Testamentu uznawanych przez judaistów), pisowni z aramejskiego i asyryjskiego, oraz składni z jidysz i języków słowiańskich. „Nowy język rozwinął się na długo przed utworzeniem państwa Izrael”. W Izraelu syjoniści zakazali posługiwania się jidysz i narzucili nowy hebrajski. Od 1949 roku zabroniono wystawiania sztuk w jidysz. Dopiero w latach 70 XX wieku w Izraelu zaczęto tolerować jidysz. Syjoniści nie tolerowali w Izraelu, kultury jidysz, ale także i kultury asymilacji, obawiając się, że zasymilowani Żydzi przywloką do Izraela europejską kulturę. Syjoniści z Europy Wschodniej pogardzali zasymilowanymi Żydami z zachodniej Europy.
Według Shlomo Sanda wszyscy europejscy Żydzi pogardzali Żydami z Afryki. „Imigranci żydowsko arabscy przywieźli ze sobą język i obyczaje arabskie […] Stosunek władz Izraelskich do tej grupy ludności oscylował pomiędzy głęboką pogardą a jawną nieufnością”. Orientalnych Żydów syjonistyczne władze osiedliły na peryferiach państwa, gdyż ich żydowskość wyrażała się w praktykach judaistycznych, a nie jak Żydów z Europy Wschodniej w rasistowskiej postawie politycznej.
Terror wobec Palestyńczyków
Zdaniem Shlomo Sanda kolejnym po stworzeniu własnego języka krokiem Żydów w kreacji własnego homogenicznego (jednonarodowego) państwa było w 1948 roku wygnanie z ziem uznawanych przez syjonistów za należące do Żydów, mieszkających tam arabskich tubylców. W odwecie Żydzi zostali wyrzuceni z krajów arabskich i trafili do Izraela. Syjoniści czuli pogardę dla arabów, uważając siebie za wyżej stających na poziomie cywilizacyjnym. Pozostali w Izraelu po wypędzeniach z 1948 roku Arabowie byli przez 17 lat terroryzowani przez armię izraelską.
Jak informuje Shlomo Sand, syjoniści, by zerwać z dotychczasową przeszłością przyjmowali też nowe ''hebrajskie'' imiona i nazwiska. Swoją sztuczną izraelską kulturę i tożsamość syjoniści szerzyli za pomocą powszechnej edukacji publicznej i obowiązkowej służby wojskowej. Elementem nowej tożsamości kulturowej było wykreowanie jako wzoru osobowego silnego Żyda. Kultura izraelska ukształtowała się i utrwaliła niezwykle szybko. Prócz szybkiego utworzenia izraelskiej kultury, syjoniści osiągnęli niekwestionowany sukces gospodarczy i militarny, stworzyli silną armię skutecznie wygrywającą kolejne wojny. „Syjonistom udało się ukształtować nowy naród wyposażony w nowy język” odmienny od przeszłości. Utworzyć jednolite państwo z jednolitą kulturą. W latach 70 tą nową izraelską kulturę wzbogacono o pewne elementy z kultury jidysz i arabskiej.
Shlomo Sand uważa, że sukcesy militarne Izraela udowodniły Żydom, że nie są „bydłem prowadzonym na rzeź”. Dzięki sukcesom militarnym „Izrael stał się potęgą […] siłą, która narzuca innemu narodowi wojskową okupację, długą i bezwzględną”.
Jak informuje Shlomo Sand, politycy izraelscy non stop podkreślają, że Izrael jest państwem żydowskim, a nie izraelskim. Z zaangażowaniem neofitów szowinistyczną syjonistyczną tożsamość przyjęli emigranci żydowscy z ZSRR. Definicja określająca Izrael jako państwo żydowskie dyskryminuje obywateli Izraela arabskiego pochodzenia. Izrael więcej praw przyznaje swoim nowym obywatelom, którzy nie mieszkają w Izraelu, nie płacą w nim podatków, nie służą w izraelskim wojsku, iż izraelskim obywatelom arabskiego pochodzenia.
