• Zobacz także: Marsz dla Życia i Rodziny 2024. Obrońcy życia walczą o dobro Polski! Zobacz gdzie odbędą się marsze dla życia

Przez wieki Kościół katolicki wypracował procedurę oceniania prawdziwości widzeń. Niestety dziś, podobnie jak cały depozyt intelektualny katolicyzmu, metody oceniania prawdziwości widzeń nie są pamiętane i stosowane. W konsekwencji wśród katolików propagowane są różne dziwne treści fałszywych objawień często ewidentnie pochodzące od diabła udającego Matkę Boską.

Nawet gdy zgodnie z procedurami jakieś widzenia zostaną przez Kościół uznane za prawdziwe objawienia prywatne to i tak nie ma obowiązku w nie wierzyć – np. katolik nie musi wierzyć, w to, co miało miejsce w Fatimie.

Jedynym wystarczającym i pełnym objawieniem było objawienie Jezusa Chrystusa. Inne, prawdziwe, uznane przez Kościół objawienia prywatne (np. Fatima) do wiary nic nowego nie wnoszą i mają tylko na celu umocnienie w wierze.

Wizje są też od wieków elementem naszej tożsamości kulturowej, a dziś niezwykle ciekawym fenomenem kulturowym. Warto je choćby dlatego poznać. Wiedza o tym, że w naszym sąsiedztwie miały miejsce jakieś tajemnicze zjawiska, które poruszyły serce ludzi wierzących, jest naprawdę inspirująca.

Ciekawym leksykonem wizji, jakie miały miejsce w Polsce przez wieki, ale też i w ostatnich dziesięcioleciach jest wydana przez wydawnictwo Fronda praca „Objawienia Chrystusa i Maryi w Polsce, a także interwencje aniołów i świętych” autorstwa Henryka Bejdy.

Na kartach pracy „Objawienia Chrystusa i Maryi w Polsce, a także interwencje aniołów i świętych” opisanych jest 100 takich wizji i orędzia, jakie mieli otrzymać wizjonerzy w naszym kraju. Owocem tych wydarzeń były nowe formy pobożności, wybudowane kościoły i sanktuaria, powstanie publikacji (wśród których wydawca pracy wymienia „Dzienniczek św. siostry Faustyny, pisma s. Roberty Babiak, s. Leonii Nastał czy Fulli Horak”).

Wśród opisanych wydarzeń są takie wydarzenia z odległej historii jak: Górka Klasztorna z 1079 roku, Kraków i Górecko Kościelne z 1079 i 1649, Poczajów na dzisiejszej Ukrainie z 1198, 1260, 1675, Wieleń Zaobrzański w XIII wieku, Święta Woda koło Białegostoku i Supraśl w XIII wieku, Okulice XIII wiek, Kraków i Kijów w XIII wieku, Bardo Śląskie 1200 i 1400, Kraków 1257, Wiślica XIV, Święta Lipka XIV, Piaseczno na Kociewiu 1378, Kraków 1386, Giełwany (obecnie Litwa) 1387, Aleksandrówka XV, Racibórz XV, Ludźmierz XV, Raj Gród XV, Ostrożany 1450, Kraków XV, Góra Świętej Anny 1480, Sierpc 1483, Chłopice 1490, Skąpe 1495, Kraków XV, Wilno XVI, Prostyń 1510, Rzeszów 1513, Płock 1518, Podkamień (dziś Ukraina) XVI, Wola Gułowska 1548, Łazówek XVI, Żurawin 1563, 1565 Wiedeń, Odporyszów 1572, 1654, 1657, Cmolas 1585, Leżajsk 1590, Księżomierz 1594, Chełmno XVII, Popowo Kościele XVII, Biłgoraj 1603, Neapol i Kraków 1608, 1610, 1617, Szydłów (obecnie na Litwie) 1612, Smardzewice 1620, Skierniewice 1621, Kalisz 1621, Piotrkowice 1627, Kraków 1628, 1655, Latyczów 1638, Krasnobród 1640, Włoszczowa 1642, Janów Lubelski 1645, Sokal 1655, Piotrków Trybunalski 1657, Krosno 1657, 1664, Studzianna 1664, Radecznica 1664, Mińsk i Boruny (obecnie na Białorusi) 1666, Szulec 1670. 1671 Lutynia, Płonka Kościelna 1673, Łódź Łagiewniki 1675, Kalwaria Pacławska 1679, Mordarka (dziś w Limanowej) XVII wiek, Mikstat XVIII, Łopienka XVIII, Pińsk, Wilno, Strachocina 1702, 1819, 1983-1987, Kraków 1707, Pszów 1728, Pińczów 1737, Mateblewo 1769, Lipsk i Licheń 1813, 1850, Zagórze, Parzno 1871-1869, Wielgolas XIX, Dąbrówka 1850, Wiktorówki 1860, Przemyśl 1863, Dubno (obecnie na Ukrainie) 1867, Gietrzwałd 1977, Siemiechów, Faściszowa 1880, Przyłęków 1886, Szczyrków 1894, Oświęcim 1894, Szczyrawa XIX-XX, Żytomierz, Kijów, Kraków, Siedlce 1902-1963, Pabianice 1904, Bieńkówka, Kalwaria Zebrzydowska, Kraków 1908-1944, Nowa Osuchowa 1910, Wilno XX, Stara Wieś XX, Łódź, Płock, Wilno, Kraków, Rabka 1924-1938, Stara Wieś, Poznań, Szczawnica 1934-1940, Górki koło Garwolina 1935, Lwów, Zakopane 1935-1993, Kraków 1941, Siekierki (dziś Warszawa) 1943-1949, Warszawa od 1967, Gostyń, Szczecin od 1985, Ożarów Mazowiecki 1996. Autor pracy „Objawienia Chrystusa i Maryi w Polsce, a także interwencje aniołów i świętych” opisał też mniej znane wizje i niezwykłe wydarzenia.

Z pracy można się dowiedzieć, że wizjonerami byli zwykli ludzie (pasterze, pastereczki, pobożne niewiasty, rolnicy, niepełnosprawni, starcy, kupcy, rybacy), cieszący się poważaniem społeczny (duchowni, mnisi, pustelnicy), wpływowi arystokraci, monarchowie, dla których maryjne wizje były inspiracją do zwycięstw nad wrogami. Wizje potwierdzały zachowanie zwierząt oddających cześć osobom widzianym (Jezusowi, Matce Boskiej, świętym) przez wizjonera, liczne cuda (uzdrowienia).

Tak jak 15 sierpnia 1920 roku Matka Boska dowodząca armią niebieską objawiła się rosyjskim żołdakom, co spowodowało ich paniczną ucieczkę spod Warszawy, tak Matka Boska na czele wojsk objawiła się w 1675 w Poczajowie (obecnie na Ukrainie), powodując histeryczną ucieczkę atakujących Turków, którzy usiłowali strzelać z łuków do Maryi, lecz ich strzały do nich powracały.

W 1655 roku Kozacy dowodzeni przez Chmielnickiego zaatakowali Sokal (obecnie na Ukrainie). Wycofali się, gdy zobaczyli na murach tamtejszego klasztoru mężne wojska dowodzone przez Matkę Boską w białych szatach.

W 1657 Matka Boska unosząca się nad Piotrkowem Trybunalskim odstraszyła wojska szwedzkie od zaatakowania miasta. W tym też w 1657 roku wizja Matki Boskiej z czerwoną włócznią w ręku odstraszyła Szwedów spod Krosna.

Polakom walczącym z wrogiem pomagał też orędownictwem w Niebie święty Stanisław Kostka pod Chocimiem w walce z Turkami w 1621, Beresteczkiem w 1651, a w 1518 w Połocku w walce z Rosjanami. W 1572 w Odporyszowie objawienie Matki Boskiej zmobilizowało Polaków do walki z Tatarami i Kozakami (podobnie się stało w 1654 w walce z Kozakami i Tatarami oraz w 1657 w walce ze Szwedami).

W 1608 roku Matka Boska objawiła się (w towarzystwie świętego Stanisława Kostki) w Neapolu włoskiemu jezuicie Giulio Mancinelliemu i zarządzała by nazywać ją Królową Polski. Objawienia maryjne skutecznie odradzały wiarę katolicką niszczoną przez protestantów. Protestanccy heretycy, walcząc z katolicyzmem, gdy mogli, to niszczyli materialne ślady wszelkich objawień.